Για όσους δεν την έχουν ακουστά την δαιμονοκοπελιά, πρόκειται για την πρώτη γυναίκα του Αδάμ (η Εύα ήταν η δεύτερη και αν θέλετε πιστέψτε το). Με την σημερινή της μορφή απλά βασανίζει τον κόσμο. Τώρα θα μου πείτε πως από εκεί που άρχισα να σας λέω για την προέλευσή της έφτασα στο τι κάνει σήμερα… Βασικά αυτή την ιστορία την έστειλα για να διηγηθώ μια εμπειρία που είχε ένας φίλος μου πρόσφατα και όχι για να κάνω κάποια ιστορική αναδρομή στο παρελθόν αυτού του δαίμονα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει κάλλιστα μια αναζητησούλα – στο yahoo ας πούμε – περί “Lilith”. Πιστέψτε με θα βρείτε πάμπολλα σχετικά links. Και επιστρέφω…Πριν κάμποσους μήνες λοιπόν ο Αντώνης μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς έπεσε για ύπνο. Ο Αντώνης όμως έχει ένα πρόβλημα. Δυσκολεύεται να τον πάρει ο ύπνος αν δεν έχει όσο πιο πολύ σκοτάδι στο δωμάτιό του μπορεί. Δηλαδή αν αφήσει ανοιχτά τα φώτα πολύ απλά δεν πρόκειται να τον πάρει ο ύπνος με τίποτα. Έτσι λοιπόν έκλεισε πόρτες και παντζούρια και κατάφερε να φτιάξει την “απόλυτη ατμόσφαιρα ύπνου” -όπως συνηθίζει να λέει- απόλυτο σκοτάδι δηλαδή… Και εκεί λοιπόν που έβλεπε το τρίτο όνειρο. Ένιωσε να τον αγγίζουν δύο χέρια σαν ανθρώπινα στον λαιμό. Αυτό ήταν και η αιτία να ξυπνήσει. Μόλις όμως άνοιξε τα μάτια του τα χέρια άρχισαν να τον σφίγγουν δυνατά. Επειδή ήταν σκοτεινό το δωμάτιο και φυσικά δεν μπορούσε να δει τον υποψήφιο δολοφόνο του (του πέρασε μια ιδέα από το μυαλό ότι ίσως ήταν κλέφτης) βρήκε την δύναμη και άνοιξε το φως (ο διακόπτης βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι του).Η λάμπα φώτισε πλήρως μονάχα για ένα δευτερόλεπτο, μετά άρχισε να τρεμοπαίζει γρήγορα σαν προβολέας σε club και στο τέλος έχασε σχεδόν όλη την ισχύ της, δηλαδή υπήρχε αρκετό φώς ίσα ίσα να δεις την μύτη σου. Καθώς γίνονταν όλα αυτά τα εφέ με την λάμπα ο Αντωνάκης πέθανε από την τρομάρα του αφού είδε και το πρόσωπο (την μορφή για την ακρίβεια) του στραγγαλίστη του. Και συνέχιζε να το βλέπει ακόμα και μετά την πτώση της ισχύος της λάμπας μόνο που η εικόνα ήταν λίγο πιο θαμπή λόγο ανεπαρκούς φωτισμού. Είδε λοιπόν ένα μαύρο πλάσμα -που περισσότερο με σκιά έμοιαζε- περίπου το μισό από αυτόν να κάθεται πάνω στο στήθος του και να έχει τα χέρια του στον λαιμό του (προσπαθώντας να τον πνίξει πάντα). Επίσης είχε και τα φτερά του -τα οποία ήταν σαν αυτά της νυχτερίδας- ανοιγμένα. Παρόλο λοιπόν που ο δαίμονας (τον οποίο ονόμασα παραπάνω) έμοιαζε να είναι σαν σκιά ήταν πέρα για πέρα υλικός και μάλιστα πολύ παγωμένος από ότι μου δήλωσε ο Αντώνης ο οποίος προσπάθησε για λίγα δευτερόλεπτα να τον πετάξει από πάνω του κρατώντας παράλληλα τα χέρια του με τα δικά του χέρια για να αποφύγει το πνίξιμο. Μετά από αυτό ο Αντώνης ένιωσε να παραλύει… και με πολύ γρήγορο ρυθμό μάλιστα. Τότε ήταν που έσπασε και η λάμπα βυθίζοντάς τους ξανά στο απόλυτο σκοτάδι.Τότε έγινε κάτι θαυμαστό από την μεριά του Αντώνη. Αποφάσισε να πολεμήσει τον δαίμονα ψυχικά και όχι σωματικά (κάτι που ήταν πλέον αδύνατο). Κάπου εδώ πρέπει να σας αναφέρω ότι ο Αντώνης ασχολείται από μικρός με τις πολεμικές τέχνες και μάλιστα με τις ψυχολογικές δυνάμεις μέσα σε αυτές. Έτσι με κάποιο τρόπο, τον οποίο μου εξήγησε λεπτομερειακά αλλά μου είναι αδύνατο να το θυμηθώ αυτή τη στιγμή για να σας τον παραθέσω, αποφάσισε να πολεμήσει τον δαίμονα ψυχικά. Όμως από ότι φαίνεται αυτά τα κολπάκια δεν πιάνουν στους υπηρέτες του Εωσφόρου και έτσι κατέφυγε στην αναζήτηση βοήθειας από το Θείο. Είπε μια προσευχή από μέσα του και με το που την τελείωσε ο δαίμονας χάθηκε… Όλη αυτη η φάση από το ξύπνημα του Αντώνη μέχρι και την εξαφάνιση της Λίλιθ δεν κράτησε παραπάνω από 45 δευτερόλεπτα. Του Αντώνη πάντως του φάνηκαν αιώνες. Φυσικό νομίζω.
Μην νομίσετε όμως ότι ο Αντώνης είναι ο μοναδικός που δέχθηκε επίθεση από αυτόν το θηλυκό δαίμονα. Υπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες απο άτομα τα οποία δέχθηκαν επίθεση και ολές είχαν αυτό το κοινό στοιχείο. Η Λίλιθ επιτέθηκε σε όλους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Υπάρχουν και αρκετές ελληνικές μαρτυρίες αυτού του φαινομένου. Και επειδή ο κοινός λαός δεν οφείλει να ξέρει πράγματα ούτε για δαίμονες αλλά ούτε και για παρόμοια φαινόμενα ονόμασε αυτό το περιστατικό “Η επίθεση της Λάμιας” ή του “Αράπη”… Αυτά… Ο φίλος μου χαίρει άκρας υγείας, αλλά ποτέ δεν έχει κοιμηθεί στο απόλυτο σκοτάδι ξανά… Ούτε και εγώ σκοπεύω να το κάνω ποτέ. Είπαμε γουστάρουμε να γίνουμε μάρτυρες παραφυσικών φαινομένων αλλά όχι και έτσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου